Een pastel in stukjes.
Tekenen met pastel is een redelijk directe techniek. Je kunt weliswaar een aantal lagen over elkaar zetten, maar niet veel, het blijft een tekening. En aan de tekenaar de taak om er een autonoom werk van te maken. Wat mij betreft heeft deze tak van sport evenveel gewicht en waarde als die andere grote tak, het schilderen.
Toen ik net met het maken van grote pastels begon zei een galeriehouder op atelierbezoek dat hij het goed werk vond, maar ja, zijn klanten zouden het niet kunnen waarderen. Die mensen willen een schilderij, iets met status en gewicht wat niet wappert aan de wand. Ze zouden het als een schets of een voorstudie voor een schilderij beschouwen… Mijn vertaling van mijn herinnering aan dat moment, geheugen maakt wat het wil horen. Maar heel duidelijk kwam de boodschap door dat tekeningen inferieur waren aan het echte werk, schilderijen, en blijkbaar voornamelijk door de vorm. Er moest nog heel wat water door de zee, en het mooie initiatief van kunstenaar Arno Kramer, om tekeningen als volwaardig en autonoom te kunnen beschouwen. Ik antwoordde de galeriehouder dat het dus zijn taak was om zijn klanten op andere ideeen te brengen en hen de autonomie of, zo je wil, de waarde van tekeningen te doen inzien. Daarna mocht ik een kabinet met mijn pastels bij hem inrichten.
De laatse 2 jaren heb ik in verschillende formaten pasteltekeningen gemaakt, van klein tot groot: de kleinsten 10×10 portretjes, de grootste 150×60, de Rode Vrouw, al eens besproken in een artikel in het tijdschrift Palet, ook op deze blog te vinden.
Er waren een flink aantal gelegenheden waar ik de pastels kon laten zien: in 2013 op een familie-tentoonstelling, samen met het werk van mijn vader, Lou Strik, en van diens weduwe Anneke Kuyper en haar leerlingen. In de zomer van 2013 exposeerde ik ook nieuwe pastels in een trio expositie samen met twee Ploeghleden, in Galerie de Ploegh in Soest. Hier hingen fantasieportretjes en bloemstukken, waarin ik voor het eerst naast zachte pastels ook oliepastels in één werk gebruikte.
Afgelopen jaar (2014) werden grote pastels getoond op de KunstRai in de stand van galerie De Roos van Tudor uit Leeuwarden en in een tweetal exposities met een grote groep teken-kunstenaars die zich hadden aangesloten bij het Tekenkabinet, het geesteskind van kunstenaar Manja van de Storm, weer kleine tekeningen. Een ander moment was de Kunstmaand Ameland.
De vraag deed maken.
Voor Kunstmaand Ameland 2014 maakte ik ‘Dansers’, een werk dat gaat over aantrekken en afstoten, in liggend formaat 70×100. Ik gebruikte zachte en vette pastels.
Hier de opbouw van de tekening, gevat in verschillende stadia.
14 februari 2015