Miniaturen
Werktafel, Miniaturen
Miniaturen: kleine objecten of collages maken, wat een lol.
Voor ‘Groot uitgepakt met Miniatuur’, de openingstentoonstelling van de nieuwe locatie van Galerie de Ploegh, was de eis bij inschrijving: ‘lever werk in met buitenmaat 15×15, mag kleiner, maar beslist niet groter’, dan wel: ‘1x1meter’. Schilderijen van 1 bij 1 heb ik zeker gemaakt, dat is een fijn formaat, en ik heb nog werken van die afmeting staan die ik had kunnen inzenden. Maar ja, je wil graag nieuw, nieuwer, nieuwst van jezelf inleveren en dus ging ik aan de slag. Daarnaast had ik geen tijd voor nieuw groot werk, plus: de huidige tijd vraagt om kleiner…. en dus goedkoper in aanschaf. En dat is toch wat je wil, dat mensen je werk aan- schaffen. Aan alle kanten een experiment, waard om te proberen.
Ooit schreef een recensent over mijn werk dat ik ‘niet uit de voeten kon op klein formaat’. Ik wil niet beweren dat ik hem per sé wilde logenstraffen, maar de dwingende maat van 15x15cm inspireerde me (juist) enorm.
Overigens komt het in zo’n klein werk erg op de compositie aan. De ruimte die je hebt kun je maar kort benutten, maar dat is tegelijk het spannende.
Het was, en is: spelen.
Benodigdheden: plaatjes mdf – acrylverf – oliepastels – soft pastels – houtlijm – schaar – stanleymes – tekeningen en foto’s eigen werk – stukjes lino – stempelkussens – frutsels als veertjes, kraaltjes, lintjes, overigens allemaal niet gebruikt, maar het staat prettig op m’n tafel. Meer voor de kleur en de sfeer.
De mdf plaatjes liet ik op 15×15 zagen en ik schilderde ze hemelsblauw met acrylverf. Een mooie ‘wegzink’ kleur, die toch van de muur afspat.
Nightbird 2015, 15×15
De eerste collage die ik maakte, ‘Nightbird’, is een combinatie van een vogeltje uit lino gesneden, gedrukt met stempelinkt en daarna overheen getekend met oliepastel; een takje bloesem gedrukt/geschilderd; een pasteltekeningetje van een narcis, uitgeknipt en opgeplakt; een stel weggeschilderde bloemen rechtsonderin, die daardoor één grote bloem werd. Je volgt je hand, zal ik dit…nee, dat stukje…de compositie bewakend.
Ondertussen zat ik te schrijven voor De Ploegh aan mijn computer en liep regelmatig tussen de twee tafels heen en weer. Het leek wel of de ‘gedwongen afleiding’, het verenigingswerk, me de juiste distantie tot het werkje gaf. Een soort heldere blik, steeds weer opnieuw. En ik kon op tijd stoppen, een belangrijk gegeven.
Daarna volgden: z.t., Kind, Iris, De boom, Vlechten, Liefhebber, Running up that hill, Lila haar. Allemaal ontstaan uit m’n pastels, schilderijen, oud tot heel oud werk, gecombineerd met schilderen, tekenen en stempelen.
Als bonus, voor mij, ik merkte dat ik een zekere abstractie toepaste, en op een volledig natuurlijke manier. Ik hoefde me niet in te houden, de regels bepaalde ikzelf, niets lag in de weg. Het samenvoegen van elementen uit mijn eigen beeldtaal, en daar op reageren, gaf me grote vrijheid. Had niet gedacht dat ik dit zo fijn zou vinden…en blijkbaar vallen ze in de smaak, want eentje werd vlot via facebook verkocht. Dus dan is dat medium wel weer LEUK. En: hoera! voor de expositiecommissie van De Ploegh, die deze opdracht aan de Ploeghkunstenaars gaf. Want hier ga ik nog even mee door, misschien voor een beurs in het najaar?
16 maart 2015