Kunstmaand Ameland 2014
Kunstmaand Ameland 2014, mijn pastels in de Vermaning.
Uitgenodigd voor deelname aan De Kunstmaand Ameland hingen mijn tekeningen in het prachtige kerkje van de Doopsgezinde Gemeente in Nes, De Vermaning genoemd. Wat een geweldige plek had ik de hele maand november voor mijn werk.
Twaalf pastels werden oktober ’14 heftig ingepakt verscheept en op de laatste dag van de maand opgehangen. We maakten een vroege oversteek naar Ameland, schuddend en rollend, de schuimkoppen op zee, en meeuwen die hard meevlogen.
In de haven van Nes werden we opgewacht door de kosteres van de Vermaning, Hetty Hospes, die ons hartelijk verwelkomde en naar de kerk bracht. Het werk stond te wachten, we kregen uitleg over wat we konden doen en waar, en alles kon, hoe we het koffiezetapparaat moesten bedienen en achter welke planken deur de wc zat. Een goed begin.
Het mooie gebouwtje stamt uit 18-zoveel en staat letterlijk rond van ouderdom en vocht. Een paar pastels hingen recht naar beneden te bungelen en te draaien bij iedere zucht, doordat de muur naar buiten bolde. Ik moest de koorden vastzetten met breed plakband tegen de muur, zo, dat het in de schaduw viel én de stuc niet meenam. Halverwege de middag was de tentoonstelling klaar, de kachels stonden hoog en ik was tevreden toen we de sleutel van ons logeeradres gingen ophalen.
De opening van De Kunstmaand was de volgende dag, 1 november. Er waren sprekers en er werden gedichten voorgedragen in het Nederlands en in het Fries.
De ambassadeur van IJsland was één van de sprekers, omdat verschillende kunstenaars uit haar land meededen aan deze kunstronde op Ameland.
Het bonkige IJslands heeft wel wat weg van Fries, ik hoorde overeenkomsten met de taal van mijn moeder. Mijn oren werden gevuld met klanken uit hardrock songs en ik kreeg direct beelden van nattigheid en woeste natuur.
Na de opening ging ik naar ‘mijn’ kerkje en zag die middag ongeveer 170 mensen binnenkomen, waaronder de ambassadeur van IJsland, die me complimenteerde met mijn pastels. Zo bij je werk zitten heeft altijd iets geks; je hebt leuke contacten, spreekt met bezoekers en legt uit hoe het werk gemaakt is, en waarom, maar je hoort soms ook opmerkingen over het werk terwijl de bezoeker niet weet dat jij de maker bent. De ene keer zorgt dat voor hilariteit, de andere keer voor gefronsde wenkbrauwen. Ondertussen drink je ettelijke glazen water en hoopt op actie…want het is een verkooptentoonstelling. Die middag geen actie in die richting, waarna we 2 dagen zijn gaan wandelen.
Terug in Amsterdam probeerde ik op afstand de boel in de gaten te houden (stonden de kachels nog aan? Niks naar beneden gedonderd?), maar gaf dat na een week op en ging lino’s drukken voor de Grafiekmanifestatie, de grote multiplestentoonstelling in Galerie de Ploegh.
Begin december ging ik weer terug om het werk in te pakken. Tot mijn grote opluchting was er niets gevallen en zagen de pastels er goed uit; mijn blijdschap hierover was groter dan de spijt dat ik niets verkocht had. Op de turflijst kon ik zien dat er 3500(!) bezoekers waren geweest, een record aantal, en ongeveer 90 mensen hadden een kort bericht achtergelaten. Soms komt hier nog iets uit, een langduriger contact, iemand die je gaat volgen, een potentiele koper.
Voorlopig doe ik het met de herinnering aan het mooiste plekje op Ameland om te exposeren, De Vermaning in Nes. De naam alleen al, en daar hingen mijn kleurige tekeningen….
14 februari 2015