Vakantie vieren op de waddeneilanden
Roel van Steinvoort, de initiatiefnemer van het blog ‘De Zee Kust’, twitterde mij halverwege 2013 of ik belangstelling had voor het plaatsen van een schilderij of een verhaal met afbeelding op zijn site. Daar had ik oren naar, want ik kreeg direct de waddeneilanden in mijn gedachten; ik hou enorm van de eilanden en heb voor mijn serie ‘Grondwerken’ 2 duinen schilderijen gemaakt in 2009. Dus daar hoefde ik niet lang over na te denken. Op 26/12/2013 verscheen op www.dezeekust.com mijn herinnering aan vakantie-vieren op de Waddeneilanden. Prachtige woordspeling, overigens!
Ik ga heel graag naar de Waddeneilanden. Mijn eerste kampeervakantie was op Vlieland, mijn hele Friese familie stond daar en ik, kind uit Amsterdam, mocht mee. En dat hebben we jaren volgehouden, iedere zomer weer.
Waarom? Om dat heerlijke vrije gevoel van zee en strand, van rennen van een duin met z’n allen en dan struikelend door het zand hollen en op het harde stuk tot stilstand komen. En vliegeren met zo’n rood-wit plastic vliegtuigje, met dat grappige ffrrrrr-geluid van de vleugeltjes. Wandelingen langs eb en vloed. Schepje, emmertje, warme schouders van de zon, alles. En inslapen achter een wapperend tentdoek, terwijl het steeds stiller wordt om je heen, de geluiden steeds verder weg tot je alleen nog maar de zee hoort, magisch.
Ik ben een wandelaar geworden, ik heb al heel wat afgesjouwd, camera in de hand. Nederland is overal prachtig, maar het licht, dat klare Hollandse licht, dat is het sterkst en het mooist op de Waddeneilanden. Ik moet er minstens één keer per jaar heen, en dan loop en snuif en proef ik, en voel me vrij. Ik klaar op, mijn hoofd waait open, mijn hart ook.
Ik ben ook schilder geworden, vooral schilder van mensen, fantasieportretten. Maar een aantal jaren geleden wilde ik de natuur schilderen, organische vormen en structuren waren de belangrijkste beeldelementen en de schaarse mensfiguren die ik schilderde hadden nauwelijks een gezicht. Uit nieuwsgierigheid naar wat er zich letterlijk op de grond onder mijn voeten afspeelde (‘waar gaat die mier heen?’), en ik noemde ze ‘Grondwerken’. Een flink aantal wandelingen heb ik verwerkt, soms ingezoomd op details, dan weer een bos of ruimte in het landschap. Natuurlijk kwamen daar ook de eilanden bij tevoorschijn; in ‘Sporen’ heb ik verschillende wandelingen over Terschelling bij elkaar geschilderd en in ‘Duinenrand’ een warme stranddag. Met kleur en vorm een gevoel geschilderd. ‘Buiten’ is heerlijk, maar buiten op de eilanden: zalig.
SPOREN, 100X80, O/L
30 december 2013